Explantation after 24 years

24 Jaar geleden, ik was toen 23; heb ik implantaten gekregen. Reden: ik was zo plat als een dubbeltje; werd mijn hele leven al vele jaren jonger geschat en omdat ik altijd een vrij ‘naturel’ type ben geweest, dus weinig sieraden, make-up e.d. werd ik zelfs wel eens aangesproken met ‘jongeman’. Al was ik altijd wars geweest van cosmetische ingrepen en nep, had ik toch geen zin om zo de rest van mijn leven door te lopen. Voorzichtig aan liet ik me informeren over borstimplantaten en uiteindelijk wist de professor in het VUMC me te overtuigen dat de (toen) nieuwste en modernste borstimplantaten 100% veilig zouden zijn en de rest van mijn leven mee zouden gaan. Ik kon een 50/50 betalingsregeling treffen met mijn ziektekostenverzekering en was om.

De ingreep viel reuze mee en vooral de eerste jaren was ik echt heel blij met mijn nieuwe lijf. Ik had nu een heel bescheiden A-cupje wat echt bij me paste, er zat tenminste iets! Het voelde ook meteen goed en ‘eigen’ en eigenlijk dacht ik er de jaren daarna nooit zoveel over na. Wat meespeelde is dat ik twee kinderen kreeg, die ik het vooral toen ze jong waren, niet wilde vertellen; je kunt aan kinderen niet vragen zoiets geheim te houden. Als er iets over in het nieuws was praatten we er wel over, maar ik had altijd zoiets van ‘dat gaat niet over mij’.

Tot ik begin januari dit jaar opeens een knobbeltje ontdekte. Via de huisarts kwam ik bij de radioloog in het ziekenhuis voor een echo. Het leek een cyste, maar was wel afwijkend. De radioloog kon het niet goed plaatsen. Omdat ik, ook door alle negatieve media-aandacht rond implantaten me daar ook ongerust over maakte, vroeg ik hem naar de implantaten te kijken, en hij constateerde in ieder geval bij één van de implantaten lekkage. Thuis moest ik het toen in ieder geval aan mijn zoon en dochter vertellen, inmiddels 15 en 19 jaar oud. Ik vond het heel moeilijk. Ze keken er erg van op. Vooral mijn oudste voelde zich ‘verraden’; omdat ik wel eens kritiek had op haar hoeveelheid make-up; hoe had ik dat kunnen doen terwijl ik zelf zoiets ‘neps’ had gedaan?

Terug dus, na 24 jaar, naar de plastisch chirurg in het VUMC, ofwel zijn opvolgers. Er werd een MRI geregeld die gelukkig de uitwees dat de cyste goedaardig was maar ook bevestigde dat beide implantaten lek waren; maar wel intracapsulair, dus binnen het kapsel wat zich in de loop der jaren had gevormd. Waarover ik me heb verbaasd in het VUMC is de lauwe reactie op de lekkage. Duidelijk was dat ze erg druk waren met de PIP-implantaten, en niet zo goed begrepen waar ik me druk om maakte. Gezien de leeftijd van mijn implantaten kon ik geen PIP’s hebben. Dat ik een moeilijk te definiëren cyste had heeft het proces gelukkig nog wat versneld, anders had ik nu nog zitten wachten. Wat betreft mijn lekkage; intracapsulair; ach, er waren vrouwen die er gewoon mee doorliepen. Het kon eigenlijk geen kwaad, werd me gezegd. Terwijl de PC die mij destijds opereerde had gezegd dat als door welke reden dan ook mijn implantaten zouden lekken (bijv. door een ongeval), ik direct contact met de poli PC op moest nemen en dat ze direct zouden moeten worden verwijderd… Wat me verder ontzettend tegenviel in het VUMC, is dat ik ten eerste zelf mijn dossier van 24 jaar geleden schriftelijk moest opvragen, en dat, toen ik het na 6 weken kreeg, bleek dat er helemaal niets instond over het type implantaat dat geplaatst is. Het enige wat bekend was is het volume, 150cc. Echt niet te geloven, dat in een academisch ziekenhuis.

Al met al heeft dit drie maanden geduurd. Ik ben kort geleden geopereerd. De VU laat deze operaties uitvoeren in de Jan van Goyen-kliniek. Beetje primitieve kliniek daar; eerst lieten ze mij en twee medepatiëntes in een ijskoude wachtkamer meer dan een uur wachten, lekker als je nuchter (en zenuwachtig) bent. Slordig dat je dan zelf moet gaan vragen wat er aan de hand is. (de operatie ervoor liep uit) Kort voor de operatie sprak ik de PC, ik vroeg of hij de kapsels zoveel mogelijk samen met de implantaten als geheel wilde verwijderen, dat ik dan liever een grotere operatiewond zou hebben, als alles maar weg was. En ik zei dat ik de implantaten graag meewilde. Dat was geen probleem, dat werd standaard gedaan. Ook vroeg ik hoe het zou gaan met de drains, ik had daar slechte ervaringen mee; bij de implantatie moest ik ook onverwacht blijven omdat ze nog liepen. Eerst zei hij dat niet iedereen drains krijgt, soms is het niet nodig. Toen ik vroeg of dat ook zo was bij implantaten achter de borstspier, zei hij dat er dan sowieso drains zouden zijn, omdat dat altijd een veel bloederiger operatie is. (Dat had ik overigens wel graag van tevoren geweten!) Als de drains nog zouden lopen zou ik ze meekrijgen en later kunnen laten verwijderen.

Ik ben om 11.00 geholpen, om 13.30 kwam ik bij. Ik voelde me redelijk, gelukkig niet misselijk. De verpleegkundige nazorg was overigens uitstekend; heel vriendelijk en behulpzaam. De PC kwam om een uur of half vier langs, de drains konden er nog niet uit en ik kreeg een afspraak voor de maandag erna (4 dagen later) om ze te laten verwijderen. De implantaten lagen kaal, (dus zonder kapsels) keurig schoon en in- geseald op mijn nachtkastje.

Ik had graag de kapsels nog wel willen zien, maar dat was kennelijk niet doorgekomen of niet te doen. Volgens de pc had hij alles redelijk kunnen verwijderen, behalve een stukje bij mijn oksel. Probleem was namelijk dat ze via mijn oksels zijn geplaatst, en het verwijderen gaat altijd vanaf de onderkant. Maar dat zou volgens hem niet voor problemen zorgen. Ik moet daar maar op vertrouwen. Mijn buurvrouw werd na mij geopereerd, had PIPs en één lekkende. Lekker mee kunnen kletsen. Haar implantaten kwamen van vóór de borstspier, en ze had geen drains. Om 16.00 kon ik met drains naar huis.

Ik ben na thuiskomst nog aardig wat bloed kwijtgeraakt via de drains, toch ruim 300 ml. Toen ik ze maandag liet verwijderen liepen ze nog steeds een beetje maar ze mochten eraf. Ging prima. Nu ben ik ruim een week verder, blij dat de zooi weg is maar het herstel gaat maar traag, vind ik. Het gaat iedere dag beter, maar ik had gedacht dat ik na een week wel weer redelijk normaal zou functioneren. Maar het is nu allemaal heel gevoelig, de hechtingen trekken (begint een beetje in de huid te snijden), Er zit nog veel vocht en bloeduitstortingen, en ik ben nog behoorlijk beperkt in mijn bewegingen. Lichte klusjes gaat wel, maar was ophangen, iets boven mijn hoofd in de kast zetten, gaat niet. Fietsen moet ik echt nog niet aan denken! Ik loop nog steeds als op eieren. Gewoon de ernst van de ingreep, fysiek, valt me tegen. Al besef ik dat het gewoon vanaf nu iedere dag weer een beetje beter wordt. Ik kan toch verder weinig vinden over het verschil van explantatie vanaf achter de borstspier in tegenstelling tot vóór de spier. Voor mijn idee is dat een heel groot verschil!

Hoe het eruit gaat zien; kan ik nog niet echt beoordelen. het ziet er nu prima uit, maar er zit natuurlijk nog veel vocht. Het valt me niet tegen en maak me er eigenlijk totaal niet druk om. Eigenlijk is het sowieso al beter als dan het was. Dus, met wat geduld, komt het allemaal goed; denk ik... en iedere dag besef ik dat het goed is dat ik helemaal mijn eigen lijf weer terug heb. Overigens is niet meer te achterhalen wat voor implantaten het zijn geweest. Ik heb ze gewogen, ze waren bij implantatie 150cc per stuk en het pakketje weegt nu 292 gram. Dus ik denk dat ik daar na 24 jaar blij mee mag zijn.

Wat betreft de klachten door siliconen waar nu veel over in het nieuws is het volgende; ik heb wel veel van deze klachten, maar gelukkig niet ernstig. Bij mijzelf heb ik twijfels of de siliconen de oorzaak zijn. Ik heb ook al vroege overgangsverschijnselen, en dat kan ook de oorzaak zijn. Ik zie het nu zo: ik kan er nu niets meer aan veranderen. Áls de siliconen de oorzaak zijn, zal ik me vanaf nu steeds beter voelen. Als het niet zo is, dan ben ik evengoed blij dat ik de implantaten kwijt ben. Ondanks het plezier wat ik er toch de eerste jaren aan heb beleefd, zou ik het iedereen nu toch zeker afraden. Nu bekend is dat de leeftijdsduur toch beperkt is, vind ik dat iedereen zich van tevoren goed moet afvragen; wat doe je 10 jaar na implantatie? Of 15, of 20 jaar? Wat verwacht je; dat je er vrolijk 90 mee wordt? Vergeet het maar. Ik weet dat de chirurgen nu zeggen dat er echt héél betrouwbare implantaten zijn. Met zelfs levenslang garantie. Maar dat werd 24 jaar geleden tegen mij ook gezegd; ik heb daarmee geleerd op dit gebied niemand te kunnen vertrouwen. Zélfs geen academisch ziekenhuis.

De hele PIP-affaire heeft wel uitgewezen dat het grote geld voor fabrikanten hoger op de prioriteitenlijst staat dan de veiligheid van de patiënten. Natuurlijk kun je ook deze fabrikanten niet allemaal over één kam scheren. Maar wel is bewezen dat de veiligheid die de Nederlandse Vereniging van Plastisch Chirurgen pretendeert, in de vorm van een keurmerk, niet bestaat.