My legs refuse

Ja, moe of niet, pijn of geen pijn, je leven gaat verder.

Na een paar keer controle hoefde ik niet meer terug te komen.

De dokter deed geen correctie bij me.

Dat wilde ikzelf ook niet, dat zou weer veel operaties betekenen.

Nee, ik bedank ervoor!

Het is mooi geweest.

Elke dag heb ik nog veel pijn.

Heel vaak kan ik niets doen, zelfs geen pen vasthouden.

Huilen? Ach kom, je hebt alles zelf gewild, wordt er vaak gezegd.

Dus niet klagen maar dragen.

Veel mensen zijn heel dom en weten niet waar ze over praten, hebben meteen een oordeel.

"Allemaal leven we met 'n pijntje zus en 'n pijntje zo, dus mondje dicht maar.

Om zes uur lig ik vaak al in m'n bed. Als ik maar slaap, dan voel je niets meer. Je wordt toch wakker met pijn.

Zo'n erge pijn dat je niets kan doen, ook niet naar het toilet.

Als ik in bed lig dan huil ik bloed tranen.

Wat moet ik nu doen? Vechten en nog eens vechten!!

Mijn benen weigeren heel vaak, soms voel ik niet eens dat ik sta of loop.

Een jaar massage heb ik gehad om het bindweefsel los te maken, dat moest na de operatie.

Ben er mee opgehouden, had er op het laatst ook geen zin meer in.

Te moe en veel pijn.

Ik waarschuw nu veel mensen die borstvergroting willen.

"Ja", dan hoor je: "Wat 30 jaar geleden onbekend was is nu allemaal veranderd.

Alles wordt je verteld en het is veiliger."

Dan vraagik: "Wie garandeert jou dat?"

"Ach, jullie zeggen slachtoffer tewezen, dat geloof ik niet.

Jullie willen alleen maar geld".

Ruzie dus!

Op het laatst hou je je mond maar.

In deze tijd zijn/lijken de mensen nog dommer terwijl ze meer weten dan wij toentertijd.

Wij willen toch ook vrouw wezen,blijven ze zeggen!

Inwendig huil ik, want ze weten niet wat ik voel, maar luisteren doen ze toch niet.

Dus zwijgen maar.

Ik kan haast niet meer, maar wil toch dit afschrijven.

Mijn handen zijn krom van de pijn.

Reumapijnen, moe, slaperig, kapot.

Toch ga ik door!

Wij vechten door, hè vrouwen?